Het eerste boek dat ik dit jaar las was Wildcard van Marie Lu. Ik keek al een hele tijd uit naar dit boek en ik had hem eindelijk in huis gehaald vanuit de bibliotheek. Het leek me dus het perfecte boek om het jaar mee te beginnen. Ik had het boek binnen een recordtijd uit. Het was nog kerstvakantie toen ik hem las, dus van die paar dagen in het nieuwe jaar heb ik zeker fijn gebruik gemaakt. Wat ik van het boek vond lees je hier.
De Warcross-kampioenschappen kostten Emika Chen bijna haar leven. Nu ze de waarheid achter Hideo’s nieuwe NeuroLink-algoritme kent, kan ze de enige persoon waar ze altijd tegenop heeft gekeken en waarvan ze altijd heeft gedacht dat hij aan haar kant stond, niet langer meer vertrouwen.
Vastbesloten om een einde te maken aan Hideo’s wrede plannen, werkt Emika samen met de Phoenix Riders. Ze ontdekt ook dat Hideo niet haar enige probleem is: iemand heeft een prijs op haar hoofd gezet, en Zero is haar enige kans om in leven te blijven. Maar al snel blijkt dat Zero niet is wie hij lijkt, en zijn bescherming komt haar duur te staan.
Emika zit gevangen in een web van verraad en de toekomst van de vrije wil staat op het spel. Hoe ver zal Emika gaan om de man van wie ze houdt neer te halen?
Het was een wervelwind van een boek. Het begon meteen met super veel actie en super veel vragen. Wat gebeurt er? Waar gaat Emika heen? En wie zijn al deze mensen? Het boek roept veel vragen op die stukje bij beetje worden beantwoord. En ik wilde antwoorden op de vragen dus ik bleef zeker lezen.
Dit boek gaat veel minder over Warcross zelf. Warcross is het computerspel dat belangrijk is in deze boeken. Het is een VR-spel, waarbij je dus een bril opzet waardoor je echt het idee hebt dat je in het spel zit. Maar nu is er iets met de bril gedaan. Ik zal verder niet ingaan op wat er met de brillen is gebeurd, met het oog op spoilers, maar het is zeker schokkend en het roept weer veel vragen op.
In de eerste paar hoofdstukken gebeurt er wat veel, maar daarna is het voor een langere tijd wat rustig. In het begin had ik dus aardig wat moeite om door het boek heen te komen. Pas toen alle balletjes weer begonnen te rollen begon ik er weer in te komen. Daarna gebeuren ook de meest interessante dingen. De ontdekkingen, de meeste actie en de meeste onthullingen.
Het gedeelte over de brillen zelf, waarmee je ook in de echte wereld rond kan lopen, vind ik echt super cool. Ik zou zelf ook zo’n bril willen hebben, waarbij je meteen alles om je heen kan zien en herkennen. Het uiterlijk van sommige gebouwen is aangepast met de brillen, mensen kunnen hun uiterlijk aanpassen. Ik denk dat mensen zelfs boodschappen doen met de brillen. Iedereen kan met elkaar communiceren via de brillen. Er kan zo veel en ik vond het echt heel interessant om er over te lezen.
Net als in het eerste boek had ik het gevoel dat de personages vooral poppen waren die gewoon maar deden wat ze moesten doen. Dat is het voornaamste probleem waar ik tegenaan loop. Voornamelijk Emika heeft naar mijn idee weinig een eigen persoonlijkheid. Ze laat zich vooral leiden door de mensen om haar heen en dat vind ik echt super jammer. Kom op Emika, laat eens iets van jezelf zien! Kom voor jezelf op! Maak je eigen keuzes!
In het boek kwamen toch genoeg schokkende momenten voorbij van andere karakters dat ik wilde blijven lezen. Vooral Zero heeft een intrigerende achtergrond en ik vond Jax echt geweldig. Zij was in ieder geval stoer met een eigen stem. Zij maakt haar eigen keuzes en zij is bereid om offers te maken en van het gebaande pad af te wijken. En ze is gewoon stoer.
Samenvatting
Al met al vond ik het een oké boek. Ik vond het eerste boek leuker, het begin was wat saai en vooral Emika vond ik nogal wat doelloos, omdat ze zelf geen keuzes durfde te maken. Maar de omgeving vond ik fantastisch, het achtergrondverhaal van voornamelijk Zero vond ik geweldig en er waren interessante plottwists. Ondanks dat het wat minpuntjes had vond ik het een goed verhaal dat ik zeker aanraad als je houdt van technische snufjes en aardig wat actie.
Geef een reactie