Jeetjemina wat een wereldreis heb ik gemaakt met het schrijven van mijn verhaal. En dan is dit nog maar de eerste versie. Ik ben nu al een paar jaar bezig met het schrijven van een boek. Ik schrijf vaker verhalen en ik heb ook meer “boeken” geschreven (oftewel verhalen die lang genoeg zijn om een boek van te kunnen maken in plaats van een verhaal van een paar duizend woorden dat los op een website staat), maar dit verhaal is blijven hangen. Met dit verhaal wil ik meer.

Het verhaal dat ik aan het schrijven ben heb ik voor nu maar even ‘Levensles’ genoemd. Dit is niet de definitieve titel, maar daar kom ik later misschien wel op. Dat is voor nu niet belangrijk. Het gaat over een jonge vrouw die uit een streng Christelijk gezin komt, gaat studeren in de grote stad en er achter komt dat ze een lesbienne is. Dit wordt bij haar thuis niet geaccepteerd en ze heet er zelf ook haar twijfels.

Ik ben begonnen met het schrijven van dit verhaal in een ver verleden, oftewel National Novel Writing Month 2017, oftewel november 2017. Sindsdien is mijn verhaal al drastisch veranderd. Vorig jaar november ben ik gewoon helemaal opnieuw begonnen met schrijven. Ik had nog wat herinneringen aan de eerdere versie (die ik maar versie nul heb genoemd), dus ik had al wat voorkennis, maar ik ben wel opnieuw begonnen van het begin af aan en er kwam een heel nieuw verhaal uit.

En nu een paar maanden geleden, mei 2019, heb ik die versie afgemaakt. Versie 1. Het laatste hoofdstuk vond ik zo mooi dat ik aan het einde gewoon moest huilen. Al was dat misschien omdat ik er al zo lang mee bezig was geweest. Maar toch ontroerd dat stuk mij nog steeds. Dat laat maar weer zien hoe veel gevoel ik in dit verhaal heb gestopt en hoe belangrijk ik dit verhaal en deze nieuwe versie ben gaan vinden.

En nu heb ik mijn eerste versie gelezen. Met een rode pen in de hand ben ik aan de slag gegaan. (Nadat ik natuurlijk een paar maanden had gewacht om wat los te komen van het verhaal. Want dat is natuurlijk was Stephen King zegt.) Ik las mijn verhaal vooral met het idee om te kijken naar de grote dingen. Scènes die er uit moesten, inconsistenties, nieuwe scènes, maar natuurlijk kon ik het niet laten om ook alle typ- en grammaticafouten te verbeteren. En dit zorgde natuurlijk voor een grote brei aan rode aantekeningen in mijn uitgeprinte versie.

Ik wil nog best veel veranderen. Er moeten nog wat scènes bij. Sommige dingen zijn wat onderbelicht. Sommige scènes zijn te snel geschreven, of overgangen zijn te snel. Dus er moet nog veel gebeuren, maar ik vind het echt cool om verder te gaan met dit project. Om er meer energie in te steken. Toch krijg ik er ook energie van. Dit is wat ik leuk vind. Een verhaal vertellen.

En het voelt nieuw, dit herschrijven. Ik schrijf al verhalen sinds de basisschool, maar ik heb nog nooit echt er voor gezeten om mijn verhalen te gaan verbeteren. Korte verhalen misschien, maar niet de grote verhalen waar ik boeken van zou willen maken. Dus dit voelt als iets nieuws. Als iets groots. Als iets overweldigends. Daarom heb ik er ook zo lang over gedaan om hier werkelijk mee te beginnen. Toch is het ook cool. Nu ik een verhaal heb gevonden dat ik in mijn hart heb gesloten en waar ik echt iets mee wil. Nu heb ik een verhaal geschreven dat ik niet alleen aan mezelf, maar ook aan de rest van de wereld wil vertellen.